H πανδημία δεν πρόκειται να περάσει τις επόμενες εβδομάδες. Ακόμα κι αν τα αυστηρά μέτρα απομόνωσης επιτύχουν να μειώσουν τον αριθμό των μολύνσεων σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από ένα μήνα, ο ιός θα μπορούσε να ξαναρχίσει να εξαπλώνεται ξαφνικά εκ νέου μόλις τα μέτρα έχουν ανασταλεί. Η σημερινή κατάσταση είναι πιθανό να συνεχιστεί για μήνες – ξαφνικές συλλήψεις, ασυνήθιστες καραντίνες, όλο και πιο απελπισμένες συνθήκες – αν και σχεδόν σίγουρα όλα θα αλλάξουν μορφή όταν κάποια στιγμή ξεθυμάνει η εξάπλωση. Προκειμένου να προετοιμαστούμε για εκείνη τη στιγμή, ας προστατέψουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας από τον απειλή που θέτει ο ιός, ας αναρωτηθούμε σχετικά με τους κινδύνους και τις μορφές ασφάλειας που απαιτεί η πανδημία και ας αντιμετωπίσουμε τις καταστροφικές συνέπειες μιας κοινωνικής τάξης που δεν σχεδιάστηκε ποτέ με σκοπό να διαφυλάξει, να φροντίσει και να προστατέψει το κοινό καλό.

Αυτό το κείμενο προσφέρει ιατρικές συμβουλές για την αντιμετώπιση του ιού. Αυτό εξετάζει τη σημασία της αλληλοβοήθειας. Μπορείτε να βρείτε μια λίστα με πρωτοβουλίες αλληλοβοήθειας στις ΗΠΑ εδώ και στη Γερμανία εδώ.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Τάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο – με την σημαντική βοήθεια μιας συντρόφισσας.

ΕΠΙΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟ

Οι μακροχρόνιες αναρχικές μορφές οργάνωσης και ασφάλειας έχουν πολλά να προσφέρουν όταν πρόκειται να επιβιώσουμε από την πανδημία και τον πανικό που αυτή προκαλεί.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΖΩΗΣ

Η προοπτική της καραντίνας μας λέει πολλά για το πώς ζούσαμε ήδη. Εκείνοι που διατηρούν στενές οικογενειακές σχέσεις ή χαρούμενα συλλογικά σπίτια βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνους που βρίσκονται σε διαλυμένους γάμους ή όσους έχουν μεγάλα πανάκριβα άδεια σπίτια και ζούνε μόνοι τους. Αυτό είναι μια καλή υπενθύμιση για το τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή. Παρά τα μοντέλα ασφάλειας που αντιπροσωπεύονται από το αστικό όνειρο της ιδιόκτητης κατοικίας και της πυρηνικής οικογενειακής, όνειρα που κατά βάση αντικατοπτρίζει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η συντροφικότητα και η φροντίδα του ενός για τον άλλον είναι πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από κάθε είδος «ασφάλειας» που εξαρτάται από την περίφραξη ολόκληρου του πλανήτη.

Η “κοινωνική απομάκρυνση” δεν πρέπει να σημαίνει πλήρη απομόνωση. Δεν θα είμαστε πιο ασφαλείς αν η κοινωνία μας μετατραπεί σε ένα σωρό απελπισμένους μοναχικούς ιδιώτες. Μια τέτοια επιλογή δεν θα μας προστατέψει από τον ιό, ούτε από το άγχος αυτής της κατάστασης, ούτε από τη κατάχρηση της εξουσίας που οι καπιταλιστές και οι κρατικές αρχές ετοιμάζονται να διαπράξουν.

Oι ηλικιωμένοι, για παράδειγμα, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο από τον ιό, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, πως οι ηλικιωμένοι είναι ήδη επικίνδυνα απομονωμένοι σε αυτήν την κοινωνία. H αποκοπή τους από κάθε επαφή με άλλους ανθρώπους δεν θα διατηρήσει τη σωματική ή ψυχική τους υγεία. Όλοι μας πρέπει να συμμετέχουμε σε σφιχτά δεμένες κοινωνικές ομάδες κατά τρόπο που να μεγιστοποιεί τόσο την ασφάλειά μας όσο και τη συλλογική ικανότητά μας να απολαμβάνουμε τη ζωή και να αναλαμβάνουμε δράση.

Επιλέξτε μια ομάδα ανθρώπων που εμπιστεύεστε – ιδανικά, άτομα με τα οποία μοιράζεστε την καθημερινή ζωή και μοιράζεστε μαζί τους παρόμοιους παράγοντες κινδύνου και αμοιβαία επιλεγμένα επίπεδα ανεκτικότητας σε αυτούς κινδύνους. Για τους σκοπούς της επιβίωσης μας στην επιδημία, αυτή είναι η ομάδα συνάφειας σας, η συλλογικότητα, η διευρυμένη συγγένεια, το βασικό δομικό στοιχείο της αποκεντρωμένης αναρχικής οργάνωσης. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να ζείτε στο ίδιο κτίριο όλοι μαζί. Το σημαντικό είναι ότι μπορείτε να περιορίσετε τα ρίσκα και τους παράγοντες κινδύνου μαζί με εκείνους που μοιράζεστε την ζωή σας και αισθάνεστε άνετα μαζί τους. Εάν η ομάδα σας είναι πολύ μικρή, θα είστε απομονωμένοι – και αυτό θα είναι ιδιαίτερα προβληματικό αν αρρωστήσετε. Εάν η ομάδα σας είναι πολύ μεγάλη, θα αντιμετωπίσετε περιττό κίνδυνο μόλυνσης.

Συζητήστε μεταξύ σας μέχρι να φτάσετε σε μια σειρά κοινών προσδοκιών ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα ασχοληθείτε με τον κίνδυνο μετάδοσης. Αυτό θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, από τη συνολική φυσική απομόνωση μέχρι την συχνή υπενθύμιση του ενός προς τον άλλον να χρησιμοποιείτε απολυμαντικό χεριών μετά από το άγγιγμα σε επιφάνειες του κοινού σας χώρου. Εντός της ομάδας σας, όσο κανείς δεν έχει τον ιό, μπορείτε ακόμη να αγκαλιάσετε και να φιλήσετε ο ένας τον άλλον, να φτιάξετε φαγητό μαζί, να αγγίξετε τις ίδιες επιφάνειες – αφού συμφωνήσατε για το επίπεδο κινδύνου που είστε συλλογικά έτοιμοι να ανεχτείτε. Επικοινωνήστε μεταξύ σας σχετικά με όλα αυτά όταν προκύψει ένας νέος παράγοντας επικινδυνότητας.

Αυτό είναι που οι αναρχικοί ονομάζουν κουλτούρα ασφάλειας – την πρακτική της καθιέρωσης ενός συνόλου κοινών προσδοκιών για την ελαχιστοποίηση του κινδύνου. Όταν ασχολούμαστε με την καταστολή της αστυνομίας και την επιτήρηση του κράτους, προστατεύουμε τον εαυτό μας με την ανταλλαγή πληροφοριών βασισμένοι στην κοινή ανάγκη μας για γνώση και πληροφόρηση. Όταν αντιμετωπίζουμε έναν ιό, προστατεύουμε τον εαυτό μας ελέγχοντας τους παράγοντες που μπορούν να εξαπλώσουν μια μεταδοτική ασθένεια.

Ποτέ δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε εντελώς τον κίνδυνο. Το ζήτημα είναι να καθορίσουμε σε πόσο κίνδυνο είναι ανεκτό να βάλουμε τον εαυτό μας και να συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε εάν κάτι πάει στραβά, δεν θα απογοητευτούμε, γνωρίζοντας ότι λάβαμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Μοιραστείτε τη ζωή σας και πάρτε συλλογικά τα καλύτερα μέτρα. Τόσο μέτρα προφύλαξης όσο και διευκόλυνσης όλων.

Για πληροφορίες σχετικά με τη συνέχιση της οργάνωσης με άλλους συντρόφους μέσα από ασφαλείς ψηφιακές πλατφόρμες, παρά την “κοινωνική απομάκρυνση”, διαβάστε αυτό:

https://www.systemli.org/en/2020/03/15/solidarity-as-infrastructure.html

ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΕ ΔΙΚΤΥΑ

Φυσικά, μόνο η ομάδα των συντρόφων ή των συγγενών σας, η συλλογικότητα σας δεν επαρκεί για να καλύψει όλες τις ανάγκες σας. Τι γίνεται όταν χρειάζεστε πόρους στους οποίους κανένας από εσάς δεν μπορεί να έχει πρόσβαση με ασφάλεια; Τι γίνεται αν αρρωστήσετε όλοι; Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι με άλλες ομάδες και συλλογικότητες σε ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας, έτσι ώστε αν κάποια ομάδα στο δίκτυο μολυνθεί, οι άλλοι θα μπορούν να βοηθήσουν. Συμμετέχοντας σε ένα τέτοιο δίκτυο, μπορείτε να κυκλοφορήσετε μεταξύ σας πόρους και υποστήριξη χωρίς να χρειάζεται να εκθέσετε τον εαυτό σας όλοι συγχρόνως στο ίδιο επίπεδο κινδύνου. Η ιδέα είναι ότι όταν αλληλεπιδρούν άνθρωποι από διαφορετικές ομάδες εντός του δικτύου, εφαρμόζουν πολύ αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο πρόσθετος κίνδυνος.

Η λέξη “αλληλοβοήθεια” έχει εμφανιστεί πολύ τριγύρω τα τελευταία χρόνια, ακόμα και από τους πολιτικούς. Με την ορθή της έννοια, η αλληλοβοήθεια δεν περιγράφει ένα πρόγραμμα που παρέχει μονοκατευθυντική βοήθεια σε άλλους με τον τρόπο που το κάνει μια φιλανθρωπική οργάνωση. Αντίθετα, είναι η αποκεντρωμένη πρακτική της αμοιβαίας φροντίδας μέσω της οποίας οι συμμετέχοντες σε ένα δίκτυο διασφαλίζουν ότι όλοι παίρνουν αυτό που χρειάζονται, έτσι ώστε όλοι αντίστοιχα να έχουν λόγο να επενδύσουν στην ευημερία όλων των άλλων. Δεν πρόκειται για μια απλή ανταλλαγή τύπου «σου δίνω- μου δίνεις», αλλά για αμοιβαία ανταλλαγή φροντίδας και πόρων που δημιουργεί ένα ανάλογο είδος πλεονάσματος και ανθεκτικότητας ικανό να στηρίξει συνολικά μια κοινότητα σε δύσκολους καιρούς. Τα δίκτυα αλληλοβοήθειας ευδοκιμούν καλύτερα όταν είναι δυνατό να δημιουργηθεί αμοιβαία εμπιστοσύνη με τους άλλους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε ένα τέτοιο δίκτυο δεν χρειάζεται απαραίτητα να γνωρίζεστε όλοι με όλους, αλλά με τις προσπάθειες τους όλοι προσφέρουν τόσα όσα χρειάζεται, ώστε να δημιουργούν μεταξύ τους μια αίσθηση αφθονίας και αμοιβαίας φροντίδας.

Το πλαίσιο της αμοιβαιότητας μπορεί να φανεί ότι είναι ιδανικό ανάλογα με κοινωνική διαστρωμάτωση, αφού άνθρωποι από παρόμοιες κοινωνικές τάξεις με παρόμοια πρόσβαση σε πόρους αλληλεπιδρούν μεταξύ τους για να επιτύχουν την καλύτερη απόδοση της επένδυσης των πόρων που συνέβαλε ο καθένας. Αλλά ομάδες από διαφορετικά υπόβαθρα, με αυτό τον τρόπο, μπορούν να έχουν πρόσβαση σε ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών ειδών πόρων. Σε αυτές τις περιόδους, ο οικονομικός πλούτος μπορεί να αποδειχθεί πολύ λιγότερο πολύτιμος από την εμπειρία κάποιου με τις υδραυλικές εγκαταστάσεις, την ικανότητα να μιλάς μια συγκεκριμένη γλώσσα ή μια διάλεκτο ή τους κοινωνικούς δεσμούς που εκδηλώνονται σε μια κοινότητα που ποτέ δεν πίστευε ότι θα βρεθεί σε μια ανάλογη κατάσταση. Ο κάθε άνθρωπος έχει πολύ διαφορετικές ικανότητες από τον άλλον και ο καθένας και η καθεμιά έχει πολλούς λόγους να επεκτείνει όσο το δυνατόν περισσότερο τα δίκτυα αλληλοβοήθειας στα οποία συνδράμει.

Η θεμελιώδης ιδέα εδώ είναι ότι, οι δεσμοί μας με τους άλλους μας κρατούν ασφαλείς, όχι η προφύλαξη μας από αυτούς ή η εξουσία μας πάνω τους. Οι «άριστοι» που έχουν επικεντρωθεί στην οικοδόμηση ενός ιδιωτικού αποθέματος τροφίμων, εργαλείων και όπλων ετοιμάζονται με τον καλύτερο τρόπο για μια μάχη όλων εναντίων όλων, που θα πάρει τη μορφή Αποκάλυψης. Αν βάζετε όλη σας την ενέργεια σε μεμονωμένες, ατομικές λύσεις, αφήνοντας όλους τους άλλους γύρω σας να αγωνιστούν μόνοι τους για τη δικιά τους επιβίωση, η μόνη σας φροντίδα τελικά είναι, πώς θα επιβιώσετε απέναντι στον ανταγωνισμό όλων των άλλων. Και ακόμα κι αν κάνετε κάτι τέτοιο – όταν δεν θα υπάρχει κανένας άλλος για να στρέψετε τα όπλα σας εναντίον του, θα είστε ο τελευταίος που θα έχει απομείνει, και αυτό το όπλο θα είναι το τελευταίο εργαλείο που θα έχετε στη διάθεσή σας.

---

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ

Η εμφάνιση μιας νέας δυνητικά θανατηφόρας μόλυνσης αναγκάζει όλους μας να σκεφτούμε πώς σχετιζομαστε με τον κίνδυνο. Τι αξίζει σε αυτή τη ζωή τόσο, ώστε να διακινδυνέψουμε την ζωή μας για αυτό;

Αν το καλοσκεφτούμε, οι περισσότεροι από εμάς θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι – όπως έχουν τα πράγματα– το να διακινδυνέψουμε τη ζωή μας μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε να παίζουμε τον ρόλο μας στον καπιταλισμό – δεν αξίζει τον κόπο. Από την άλλη πλευρά, ίσως αξίζει πραγματικά τον κόπο να διακινδυνεύουμε τη ζωή μας για να προστατέψουμε και να φροντίσουμε ο ένας τον άλλο, να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας και τη δυνατότητα να ζούμε σε μια κοινωνία ισότητας.

Ακριβώς όπως η απόλυτη απομόνωση δεν είναι απόλυτα ασφαλής για τους ηλικιωμένους, έτσι και η αποκλειστική προσπάθεια να αποφύγουμε το κίνδυνο αποκλειστικά για τον εαυτό μας δεν θα μας κρατήσει ασφαλείς. Εάν προστατεύουμε μόνο τον εαυτό μας, ενώ οι αγαπημένοι μας αρρωσταίνουν, οι γείτονές μας πεθαίνουν και το αστυνομικό κράτος καταχράται κάθε απομεινάρι της ελευθερίας και της αυτονομίας μας, δεν θα είμαστε πιο ασφαλείς. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κινδύνου. Έρχεται πιθανότατα ο καιρός όπου θα πρέπει να επανεξετάσουμε όσα είμαστε διατεθειμένοι να διακινδυνέψουμε για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Αυτό μας φέρνει στο ερώτημα, πώς θα επιβιώσουμε από όλες τις άσκοπες τραγωδίες που οι κυβερνήσεις και η παγκόσμια οικονομία εξαπολύουν πάνω μας στο πλαίσιο της πανδημίας – για να μην αναφέρουμε όλες τις άχρηστες τραγωδίες που είχαν δημιουργήσει πριν από αυτήν.

---

ΕΠΙΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ας είμαστε ξεκάθαροι: ο ολοκληρωτισμός δεν είναι πια μια απειλή που έρχεται από το μέλλον. Τα μέτρα που εφαρμόζονται σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ολοκληρωτικά με όλη την σημασία της λέξης. Βλέπουμε μονομερή κυβερνητικά διατάγματα που επιβάλλουν απαγορεύσεις μετακινήσεων, εικοσιτετράωρες απαγορεύσεις κυκλοφορίας, στρατιωτικό νόμο και άλλα δικτατορικά μέτρα.

Με αυτά δεν εννοούμε ότι δεν θα έπρεπε να υιοθετούμε μέτρα προκειμένου να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο από την εξάπλωση του ιού. Κινούμαστε απλώς στην κατεύθυνση της αναγνώρισης, ότι τα μέτρα που διάφορες κυβερνήσεις λαμβάνουν, βασίζονται σε απολυταρχικά μέσα και σε μια αυταρχική λογική. Σκεφτείτε μόνο με πόσο περισσότερους πόρους ενισχύουνται ο στρατός, η αστυνομία, οι τράπεζες και το χρηματιστήριο σε σχέση με το σύστημα δημόσιας υγείας και τη βοήθεια προς τους συνανθρώπους προκειμένου αυτοί να επιβιώσουν από την κρίση. Παραμένει ακόμα πιο εύκολο να συλληφθείς γιατί κυκλοφορείς άσκοπα στον δρόμο, παρά το να κάνεις το τεστ για τον ιό.

Ακριβώς όπως ο ιός μας αποκαλύπτει την αλήθεια σχετικά με το πώς ζούσαμε ήδη – τις σχέσεις μας και τα σπίτια μας – μας δείχνει επίσης ότι ήδη ζούσαμε σε μια απολυταρχική κοινωνία. Η άφιξη της πανδημίας απλά το κάνει επίσημο. Η Γαλλία τοποθετεί 100.000 αστυνομικούς στους δρόμους, 20.000 περισσότερους από ότι είχαν επιστρατευθεί στην κορύφωση του κινήματος των κίτρινων γιλέκων. Οι αιτούντες/σες άσυλο διώχνονται από τα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού και τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας. Στην Ιταλία και την Ισπανία, ομάδες μπάτσων επιτίθενται σε ανθρώπους που έχουν βγει για τρέξιμο σε άδειους δρόμους.

Στην Γερμανία, η αστυνομία στο Αμβούργο βρήκε την ευκαιρία να εκκενώσει μια αυτοοργανωμένη σκηνή διαμαρτυρίας προσφύγων, η οποία υπήρχε ήδη πολλά χρόνια. Παρά την καραντίνα, η αστυνομία στο Βερολίνο συνεχίζει να απειλεί ότι θα εκκενώσει ένα αναρχικό συνεργατικό μπαρ. Κάπου αλλού, μπάτσοι ντυμένοι γεμάτοι με πανδημικά διακριτικά ταγμάτων εφόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έκαναν έφοδο σε ένα κέντρο προσφύγων.

Το χειρότερο από όλα, είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει με την σιωπηλή συναίνεση του γενικού πληθυσμού. Οι αρχές μπορούν ουσιαστικά να κάνουν οτιδήποτε στο όνομα της προστασίας της υγείας μας – μέχρι και να μας σκοτώσουν.

Όσο η κατάσταση γίνεται πιο έντονη, είναι πιθανόν να δούμε το στρατό και την αστυνομία να χρησιμοποιούν θανατηφόρα μέσα. Σε πολλά μέρη του κόσμου, είναι οι μόνοι που μπορούν να συγκεντρώνονται ελεύθερα σε μεγάλους αριθμούς. Όταν η αστυνομία είναι το μόνο κοινωνικό σώμα που μπορεί να συγκεντρώνεται μαζικά, δεν υπάρχει άλλη λέξη πέρα από το “αστυνομικό κράτος” για να περιγράψει την κοινωνία που ζούμε.

Υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, σημάδια που δείχνουν ότι τα πράγματα όδευαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο καπιταλισμός παλιότερα συνήθιζε να βασίζεται σε έναν τεράστιο αριθμό βιομηχανικών εργατών/ριών – συνεπώς, δεν ήταν δυνατόν να “κοστολογεί” την ζωή, τόσο φτηνά όσο το κάνει τώρα. Καθώς η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και η αυτοματοποίηση έχουν ελαττώσει σημαντικά την εξάρτηση από τους εργάτες και τις εργάτριες, η παγκόσμια εργατική δύναμη έχει στραφεί στον τομέα των υπηρεσιών και ο παράγοντας «εργασία» δεν είναι πλέον απολύτως απαραίτητος για την λειτουργία της οικονομίας. Συνεπώς αυτή, είναι λιγότερο ασφαλής και καλοπληρωμένη. Ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις εξαρτώνται όλο και περισσότερο από μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία προκειμένου να ελέγξουν την οργή και την κοινωνική αναταραχή.

Αν η πανδημία συνεχίσει για πολύ ακόμα, είναι πιθανόν να δούμε περισσότερη αυτοματοποίηση – τα αυτοκίνητα “χωρίς οδηγό” ενέχουν λιγότερο τον κίνδυνο της μόλυνσης για την αστική τάξη, σε σχέση με τους οδηγούς της Uber – και οι εκτοπισμένοι εργάτες και εργάτριες θα είναι διαιρεμένοι ανάμεσα στις βιομηχανίες καταστολής (αστυνομία, στρατός, ιδιωτική ασφάλεια, ιδιωτικούς στρατούς, εξωτερικούς συνεργάτες) και τους επισφαλείς εργαζόμενους/ες που θα εξαναγκάζονται να πάρουν τεράστιο ρίσκο για ψίχουλα. Επιταχύνουμε προς ένα μέλλον στο οποίο μια ψηφιακά διασυνδεδεμένη προνομιούχα τάξη θα εκπονεί εικονική εργασία σε απομόνωση, ενόσω ένα τεράστιο αστυνομικό κράτος θα την προστατεύει από μια αναλώσιμη χαμηλότερη τάξη που θα εκτίθεται σε ακόμα περισσότερους κινδύνους.

Ήδη, ο δισεκατομμυριούχος Jeff Bezos, πρόσθεσε 100.000 νέες θέσεις εργασίας στην Amazon, προσδοκώντας ότι η εταιρεία του θα θέσει χιλιάδες τοπικά καταστήματα εκτός λειτουργίας σε όλο τον κόσμο. Επίσης, ο Bezos δεν πρόκειται να δώσει στους εργαζόμενους της εταιρίας του Whole Foods άδεια μετ’ αποδοχών παρά τον συνεχή κίνδυνο στον οποίον εκτίθενται αυτοί στον τομέα παροχής υπηρεσιών – τους δίνει ωστόσο, μια αύξηση των 2$ για τον μήνα Απρίλιο. Με λίγα λόγια, αντιμετωπίζει τις ζωές τους σαν να μην έχουν καμία αξία, αλλά παραδέχεται ότι οι θάνατοί τους θα έπρεπε να πληρώνονται καλύτερα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει ξεσηκωμός. Είναι πιθανόν να δούμε κάποιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύσουν στο να κατευνάσουν τον πληθυσμό – τουλάχιστον προσωρινές ρήτρες που θα μετριάσουν τις επιπτώσεις της πανδημίας – αλλά αυτό θα έρθει μαζί με μία ολοένα και αυξανόμενη βία, από την μεριά ενός κράτους πέρα από το οποίο κανείς δεν θα μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να ζήσει, στο βαθμό που αυτό θα είναι ο μόνος προστάτης της υγείας μας.

Στην πραγματικότητα, το ίδιο το κράτος είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για εμάς, καθώς επιβάλλει την δραστικά άνιση κατανομή των πόρων, που με την σειρά τους μας υποχρεώνουν να έρθουμε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με τόσο άνισες κατανομές του κινδύνου. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, δεν αρκεί απλά να απαιτούμε πιο δίκαιες πολιτικές πρακτικές – πρέπει επίσης να απονομιμοποιήσουμε και να υπονομεύσουμε την κρατική εξουσία.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Προς το σκοπό αυτό, θα ολοκληρώσουμε με κάποιες στρατηγικές αντίστασης που έχουν ήδη ξεκινήσει να εκδηλώνονται.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΕΝΟΙΚΙΟΥ

Στο Σαν Φρανσίσκο, το κοινωνικό κέντρο στέγης Station 40 άνοιξε τον δρόμο, δηλώνοντας μονομερώς μια απεργία πληρωμής ενοικίου ως απάντηση στην κρίση:

“Ο επείγων χαρακτήρας της στιγμής απαιτεί αποφασιστική και συλλογική δράση. Αυτό το κάνουμε για να προστατεύσουμε και να φροντίσουμε τον εαυτό μας και την κοινότητά μας. Τώρα περισσότερο από ποτέ, αρνούμαστε το χρέος και αρνούμαστε να είμαστε θύματα της εκμετάλλευσης. Δεν θα επωμιστούμε αυτό το βάρος για τους καπιταλιστές. Πριν από πέντε χρόνια, νικήσαμε την προσπάθεια του ιδιοκτήτη μας να μας εκδιώξει. Κερδίσαμε εξαιτίας της αλληλεγγύης των γειτόνων μας και των φίλων μας σε όλο τον κόσμο. Για άλλη μια φορά καλούμε το δίκτυο αυτό. Η πιο ουσιαστική πράξη αλληλεγγύης για εμάς αυτή τη στιγμή είναι όλοι μαζί να ξεκινήσουμε απεργία. Θα έχουμε την στήριξη σας, όπως γνωρίζετε ότι θα έχετε τη δική μας. Ξεκουραστείτε, προσευχηθείτε, φροντίστε ο ένας τον άλλον. “

Για εκατομμύρια ανθρώπους που δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, αυτό είναι μια αναγκαιότητα. Αμέτρητα εκατομμύρια που ζουν από τον ένα μισθό στον άλλο έχουν ήδη χάσει τη δουλειά και το εισόδημά τους και δεν έχουν τρόπο να πληρώσουν το ενοίκιο του Απρίλη 2020. Ο καλύτερος τρόπος να τους υποστηρίξουμε είναι να ξεκινήσουμε απεργία όλοι μας, καθιστώντας αδύνατο για τις αρχές να στοχεύσουν όλους όσους δεν πληρώνουν. Οι τράπεζες και οι ιδιοκτήτες δεν θα πρέπει να μπορούν να συνεχίσουν να επωφελούνται από τους ενοικιαστές και τα στεγαστικά δάνεια, όταν δεν υπάρχει τρόπος αυτοί οι άνθρωποι να κερδίσουν χρήματα. Αυτό είναι απλή, κοινή λογική.

Αυτή η ιδέα κυκλοφορεί ήδη με πολλές διαφορετικές μορφές. Στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, το τοπικό τμήμα των «Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου» προωθεί μια δέσμευση της COVID-19 Rent Strike Pledge. Το παναμερικανικό σοσιαλιστικό κίνημα Rose Caucus καλεί επίσης τους ανθρώπους να αναστείλουν τις πληρωμές ενοικίων, τις υποθήκες και τις πληρωμές των λογαριασμών ρεύματος, νερού, τηλεφώνου και άλλων βασικών αναγκών κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Στην πολιτεία της Ουάσιγκτον, το Seattle Rent Strike καλεί για το ίδιο. Οι ενοικιαστές του Σικάγου απειλούν επίσης με απεργία ενοικίου. Άλλοι έχουν κυκλοφορήσει καλέσματα που απαιτούν παύση πληρωμών για τα νοικιασμένα και υποθηκευμένα σπίτια.

Για να επιτύχει μια απεργία πληρωμής ενοικίου σε επίπεδο χώρας, τουλάχιστον μία από αυτές τις πρωτοβουλίες θα πρέπει να αποκτήσει αρκετή ώθηση ώστε μεγάλος αριθμός ανθρώπων να είναι σίγουροι ότι δεν θα μείνουν άστεγοι εάν δεσμευτούν να συμμετάσχουν. Ωστόσο, αντί να περιμένουμε μια ενιαία μαζική οργάνωση να συντονίσει μια μαζική απεργία από πάνω προς τα κάτω, είναι καλύτερο οι προσπάθειες αυτές να αρχίσουν σε επίπεδο βάσης. Οι συγκεντρωτικές μεγάλες οργανώσεις συχνά συμβιβάζονται σε πρώιμο στάδιο του αγώνα, υποτιμώντας τις αυτόνομες προσπάθειες που δίνουν μεγάλη δύναμη στα κινήματα. Το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βγούμε από αυτή την δυσάρεστη εμπειρία θα ήταν να οικοδομήσουμε δίκτυα που μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που παίρνονται στα κάθε είδους «υψηλά κλιμάκια» αυτής της κοινωνίας .

ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΕΙΣΗΤΗΡΙΩΝ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

Εκατοντάδες εργαζόμενοι στα ναυπηγεία του Ατλαντικού στο Saint-Nazaire αυτές τις μέρες κατέβηκαν σε απεργία. Στη Φινλανδία, οι οδηγοί λεωφορείων αρνήθηκαν να λάβουν πληρωμές από τους επιβάτες προκειμένου να αυξήσουν την ασφάλειά τους από τη μόλυνση και να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους κινδύνους στους οποίους εκτίθενται, ενώ την ίδια στιγμή ανέδειξαν τη δυνατότητα ώστε τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς να μπορούν να παρέχονται δωρεάν.

Εάν υπήρχε ποτέ η κατάλληλη στιγμή για να επιδείξει την δύναμη της η απελπισμένη και επισφαλής εργατική τάξη μέσω απεργιών και διακοπών εργασίας, τώρα είμαστε ακριβώς σε αυτή τη στιγμή. Για μία φορά, μεγάλο μέρος του γενικού πληθυσμού θα εκφράσει την στήριξη του, καθώς η διακοπή της συνήθους επιχειρηματικής δραστηριότητας μπορεί επίσης να μειώσει τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού. Αντί να επιδιώκουμε να βελτιώσουμε τις ατομικές συνθήκες διαβίωσης συγκεκριμένων εργαζομένων μέσω μισθολογικών αυξήσεων, πιστεύουμε ότι το πιο σημαντικό είναι να δημιουργηθούν δίκτυα που μπορούν να διακόψουν την συνήθη επιχειρηματικότητα, να διαταράξουν το σύνολο του συστήματος και να στραφούν προς την επαναστατική εισαγωγή εναλλακτικών τρόπων ζωής και αλληλοσυσχέτισης. Σε αυτό το σημείο που είμαστε, είναι ευκολότερο να φανταστούμε την κατάργηση του καπιταλισμού παρά να φανταστούμε ότι ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε ο καπιταλισμός να μεταρρυθμιστεί για να εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες μας με δίκαιο και ισότιμο τρόπο.

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Οι εξεγέρσεις στις φυλακές της Βραζιλίας και της Ιταλίας έχουν ήδη οδηγήσει σε αρκετές αποδράσεις, κάποιες από αυτές μαζικές. Το θάρρος αυτών των φυλακισμένων πρέπει να μας υπενθυμίζει όλους τους στοχοποιημένους πληθυσμούς που κρατούνται μακριά από τα μάτια της κοινής γνώμης, όπως οι φυλακισμένοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, οι οποίοι θα υποφέρουν περισσότερο κατά τη διάρκεια καταστροφών όπως αυτή που αντιμετωπίζουμε όλοι μας.

Μπορεί επίσης να μας εμπνεύσει: αντί να υπακούμε στις εντολές και να παραμείνουμε κρυμμένοι ενώ ολόκληρος ο κόσμος μετατρέπεται σε ένα δίχτυ από ιδιωτικά κελιά, μπορούμε να δράσουμε συλλογικά για να ξεφύγουμε από αυτή τη κατάσταση.

https://twitter.com/bnonews/status/1239708674626650115

---

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΙΟΥ: «’Ηρθα να σταματήσω τη μηχανή της οποίας δεν βρίσκατε το φρένο έκτακτης ανάγκης»